 
| ||
 | ||
 |
||
Luty 2020 Nr 02/2020 (254)
Wieloszpon malajski
Systematyka i zarys historycznyWieloszpon malajski (Polyplectron malacense) nie posiada podgatunków (Johnsgard 1999). Jednak Delacour (1977) podaje, że wieloszpon białobrody jest podgatunkiem wieloszpona malajskiego, a jego nazwa łacińska powinna brzmieć Polyplectron malacense schleiermacheri. Opis naukowy stworzył włoski naturalista Giovanni Antonio Scopoli (1723-1788) w 1786 roku. Nazwał opisywany gatunek Phasianus malaccensis. Nazwa naukowa odnosi się do malezyjskiego miasta Malakka. W późniejszych latach inni autorzy opisywali ten gatunek pod nazwami, tj. Polyplectron chinquis, Pavo bicalcaratus. Nazwy obecnie używanej po raz pierwszy użył w 1902 roku niemiecki ornitolog Ernst Johann Otto Hartert (1859-1933).
Delacour (1977) podaje, że pierwsze osobniki tego gatunku importowano do Europy w 1870 roku. Sprowadzano je w niewielkich liczbach, nieregularnie. W latach 1884, 1885, 1886 importowano je do Francji, czyniono to również i w późniejszych latach. Wieloszpony malajskie należą do bardzo delikatnych bażantów oraz charakteryzują się niską efektywnością rozrodczą. W latach 1925-1940 do francuskiej menażerii importowano kilka par, jednak nigdy nie uzyskano od nich przychówku. Duister (1999) podaje, że w 1969 roku dwie pary importowano do Ameryki Północnej. Pierwszy sukces reprodukcyjny odnotowano tam w 1974 roku, kiedy wieloszpony umieszczono w obszernych wolierach. Od tej pory ptaki rozmnażano regularnie, nieliczne przychówki zostały wysłane do hodowców w Europie.
Beebe (1922) podaje, że utrzymywał te ptaki w Singapurze. Karmiąc je głównie ryżem oraz innym ziarnem, utrzymywał je w dobrej kondycji. Ponadto autor podaje informacje o jednym z samców pochodzących z pierwszych importów do Europy, który przeżył w niewoli 3,5 roku.
Cechy morfologiczne
(...)
Środowisko naturalne
(...)
Zagrożenia i ochrona
(...)
Rozmnażanie
(...)
Hodowla
(...)
Tekst:
mgr inż. Karol Sepielak
literatura dostępna u autora
Portret samca wieloszpoma malajskiego. Fot. Friedrich Esser
Więcej opisów wraz z bogatym materiałem zdjęciowym można znaleźć w dwutomowym dziele autorstwa K.Sepielaka, pt. Bażanty Starego Świata tom I i tom II. JESZCZE DOSTĘPNE W SPRZEDAŻY WYSYŁKOWEJ. Oferta: Biblioteka Hodowcy (s.32).
cały artykuł jest opublikowany w najnowszym, marcowym numerze f&f 03/2020 (254)
szukaj w kioskach, urzędach pocztowych (lista na:www.poczyta.pl), empikach lub zamów prenumeratę
Święta krowa Indii
Bydło typu zebu utrzymywane jest głównie w krajach o gorącym klimacie. Zwierzęta charakteryzują się odpornością na wysokie temperatury oraz są mało wrażliwe na popularne choroby tropikalne nękające ssaki kopytne. Zebu tak jak i inne formy czy rasy bydła domowego wywodzi się prawdopodobnie od tura dzikiego bydła, które zamieszkiwało lasy Eurazji i Afryki północnej. Udomowiono je w Indiach oraz w Mezopotamii (dzisiejszy Irak) około 8000 lat p.n.e. i tam selekcjonowano na cechy, dzięki którym zwierzęta dawały zadowalające efekty hodowlane w gorącym klimacie.
Zebu uważane jest za formę bydła domowego i w jego ramach wyróżnia się rasy typu mięsnego i mlecznego. Wyodrębnia się około 30 ras bydła zebu, z których najbardziej znane jest Dandżi, wyróżniająca się wysoką jak na zebu mlecznością. Rasa Brajman zaliczana jest do bydła typowo mięsnego. Z kolei afrykańska rasa Sanga to bydło ogólnoużytkowe. Rasy Gudżeratu i Nellore są rasami mięsnymi i tym samym jednymi z największych ras zebu. Najmniejszą rasą jest zebu karłowate, wywodzące się ze Sri Lanki. Zwierzęta tej rasy osiągają zaledwie ok. 70 cm wysokości w kłębie. Największe ośrodki hodowli zebu zlokalizowane są w Indiach, gdzie bydło to uważane jest za święte i pozyskuje się jedynie od niego mleko oraz wykorzystuje jako zwierzęta pociągowe i juczne. Z tego względu na terenie Indii prowadzi się głównie selekcję pod względem mleczności i siły. W wyniku długotrwałej hodowli w niezależnych ośrodkach wyselekcjonowano liczne rasy różniące się ubarwieniem, umięśnieniem czy mlecznością. Dzięki nim Indie stały się ważnym producentem mleka w skali światowej. Wydajność mleczna tych krów jest jednak bardzo niska. Z kolei nakłady na chów zwierząt są znikome. Ze względu na świętość wielu mieszkańców Indii nie konsumuje mięsa bydła ani nie sprzedaje samego bydła. Będąc zatem w Indiach w celach turystycznych nie wolno przeganiać wszędobylskich krów. Zachowanie takie traktowane jest jako profanacja świętości i można narazić się na kłopoty. Święte krowy zaliczane są do jednej z siedmiu matek Hindusów. Według wierzeń, oprócz własnej matki, matką człowieka jest krowa, ponieważ dostarcza mleko, które jest podstawą wyżywienia. Hindusi na dużą skale wykorzystują także wysuszony krowi kał, który używany jako opał sprzedawany jest w dużych ilościach na hinduskich ulicach. (...)(...)
CHARAKTERYSTYCZNY GARB
(...)
MAŁE WYMAGANIA
(...)
tekst i zdjęcia:
dr inż. Radosław Kożuszek
cały artykuł jest opublikowany w najnowszym, marcowym numerze f&f 03/2020 (254)
szukaj w kioskach, urzędach pocztowych (lista na:www.poczyta.pl), empikach lub zamów prenumeratę
Powrót do archiwum
Strona główna
Wydawnictwo Fauna&Flora Adres: 45-061 Opole ul. Katowicka 55. Tel. 77/403-99-11.
e-mail:redakcja@faunaflora.com.pl
Redakcja gazety: zespół. Redaktor naczelny: Marek Orel, tel. +48 608 527 988.
Sekretarz redakcji: Janusz Wach, tel. +48 606 930 559. Korekta: Iwona Stefaniak.